Zbiór esejów „Głód i jedwab” to świadectwo życia w dyktaturze i konfrontacja z politycznymi refleksjami autorki. Muller demaskuje „terror normalności” prowadzący do zuniformizowanego myślenia, który możliwy jest wszędzie: czy to będzie banacka wieś, czy Rumunia, Jugosławia, czy zjednoczone Niemcy. Pokazuje, jak można panować, pogrążając ludzi w szarości, jak ważnym elementem władzy jest konstruowanie państwowej , powszechnie obowiązującej rzeczywistości i budowanie społecznego braku zaufania. Pisze o tym , jaką wagę ma dla panujących kontrola seksualności i kobiecego ciała, ale i o tym jak kobiety staja sie kolaborantkami. Wyjaśnia, na czym polega strach i jak wpędza się ludzi w obłęd, ale też w jaki sposób ten strach może zwrócić sie przeciw władzy.